Ο Νέος : Πώς έμαθες να μ' αγαπάς;
Η Νέα : Δεν έμαθα!Σ' αγαπούσα πάντα!
Ο Νέος : Και τώρα, πώς έμαθες να μη με αγαπάς;
Η Νέα : Εσύ μ' έμαθες!
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς τυχαία και συμπτωματική...Χα!Εδώ γελάμε?
The Legacy of Vasna
Πριν από 14 ώρες
τόσο απλό, αλλά τόσο βαθύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήαλήθεια... εκείνος την έμαθε?? ή μηπως τελικά εκείνη απλά κουράστηκε να αγαπάει μόνη της...???
Πολλές γλυκές καλημέρες σκατζοχοιράκιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μου!!
next day δυστυχώς τα φαινόμενα δείχνουν πως αυτός την έμαθε!Κουράζεται κανείς απ´ την αγάπη;Δεν ξέρω!
ΑπάντησηΔιαγραφήαν αγαπάς μόνος σου κουράζεσαι.. δίνεις συνεχώς, μέχρι που στερεύεις.. μην γελιόμαστε... αν δεν πάρεις, πώς θα γεμίσεις για να ξαναδώσεις??
ΑπάντησηΔιαγραφήηθικό δίδαγμα 1:
ΑπάντησηΔιαγραφήγι' αυτό στη ζωή ας είμαστε αυτοδίδακτοι!
ηθικό δίδαγμα 2:
"πάντα"; όχι, ΕΔΩ γελάμε.
(λίγο αγχωτική λέξη. αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι, που λένε κι οι κινέζοι).
ηθικό δίδαγμα 3:
πότε ήταν το μάθημα της αγάπης; κάποιοι έκαναν σκασιαρχείο τότε.
@next_day, μπράβο-μπράβο-μπράβο, χαίρομαι γιατί συμφωνούμε... (είχα μια "διαφωνία" σε ένα άλλο μπλογκ επ' αυτού)
@Μπατλεράκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήμαζί είχαμε διαφωνία??
γιατί δεν το θυμαμαι???
μου χτυπαει την πορτα το αλτσχαιμερ??
@next_day, :)
ΑπάντησηΔιαγραφή;;;!!!
όχι-τσουκ-δεν-μπα!
"είχα", όχι "είχα-με".
αφού συμφωνούμε, πώς στο καλό γίνεται να διαφωνούμε;
όχι, ΕΓΩ έχω το αλτσχάιμερ. εσύ είσαι απλώς ερωτευμένη (βγάλε συνεννόηση τώρα). :)
next day & μπάτλερ συμφωνώ μαζί σας, απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει η μονόπλευρη αγάπη...Αλλού ήταν το πρόβλημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποιες περπτώσεις γίνεται και το αντίστροφο ταυτόχρονα... Όταν ο ένας από τους δύο μαθαίνει να μην αγαπά πιά από τον άλλο κι εκείνος σιγά σιγά μαθαίνει πληγή στην πληγή να μην αγαπά πιά...Τότε έρχεται η συνήθεια κι ο συμβιβασμός ή το τέλος... Κι αυτό είναι κακό και για τους δύο... Πίστεψέ με... Αν νοιώθεις πως έμαθες να μην αγαπάς συμβιβάσου και υποκρίσου, ή φύγε...
ΑπάντησηΔιαγραφήDrmakspy γι' αυτό κι εγώ έφυγα!!!Καλωσόρισες στον μπλογκόσμο μου!Θα τα λέμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ όχι απλά γελάμε! Ξεραινόμαστε σ' ένα γέλιο απόκοσμο και βδελυρό σαν του φιδιού! Ακριβώς όπως τα λες..."Εσύ μ' έμαθες!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις μια πανέμορφη Κυριακή Σκατζοχοιράκι! Φιλιά!
Κι εσύ επίσης Έσπερε!Καλή εβδομάδα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο σίγουρο ειναι ότι πονάει τις περισσότερες φορές η αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το χειρότερο; Δεν υπάρχει παυσίπονο.
Το θέμα που εχεις σήμερα....με απασχολεί χρόνια τώρα.
Σου στέλνω ενα τραγούδι
http://www.youtube.com/watch?v=tqLmmey0pI4&feature=related
Μάριε σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το τραγούδι.Είναι πραγματικά υπέροχο!Δεν το ήξερα!Αλήθεια πόσα τραγούδια είναι εκεί έξω που δεν άκουσα ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε μια μελισσούλα αγαπούσε έναν κάμπο. Της έδινε το καλύτερο το μέλι, και η μυρωδιά του την εξίταρε. Το πέταγμα την οδηγούσε πάντα σε αυτόν τον κάμπο. Δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς εκείνον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, δεν γνώριζε ότι η ζωή έχει μνήμη. Ότι δεν την σταματάει το σκοτάδι.
Δεν είναι μέλι τώρα πριγκίπισσα ο χυμός σας, μα έρωτας.
Δεν είναι η γύρη ο καρπός του, μα η ψυχή του. Ούτε τη μυρωδιά της ανάμνησης σου μην της ζητάς σε ανθούς. Είναι το κορμί του, ευλογημένη.
Έδωσες στην ιστορία μια μελισσούλα αγνή και τολμηρή. Που αρνήθηκε την φύση της και ερωτεύθηκε έναν και μόνο κάμπο. Και η ζωή σου δίνει πίσω ότι σου αξίζει. Αυτό που έχεις ακριβώς κερδίσει. Το κάμπο σου αγαπημένη. Για αυτό ένοιωσες τίμια και αγνή όπως όταν φτερούγιζες χαριτωμένη και ευτυχισμένη πάνω από τις μυρωδιές του, στο πρώτο κοίταγμα του. Είναι οι μνήμες δυνατές.
Και τώρα είσαι πριγκίπισσα, μελισσούλα μου. Και ο κάμπος σου το πριγκιπόπουλου που καρδιοχτυπάς.
Και αν στα αλήθεια δεν μπορείς να δεις τον πρίγκιπα σου παρά μόνο σαν κάμπο, δεν πειράζει. Είναι οι μνήμες δυνατές…. Στάζω δάκρυ και ευλογώ όλες τις προηγούμενες και τις επόμενες ζωές.